Foto: Myrte Photography
Tijdens de coronapandemie besloten mijn vrouw en ik terug te verhuizen naar de stad. Kinderen de deur uit; wij wilden weer wonen in een bruisende stad met musea en cultuur binnen handbereik. Schijnbaar maakten wij een omgekeerde beweging omdat vooral werd geschreven over ‘de trek naar het platteland’ als gevolg van corona.
Wonen in een stad wordt niet snel geassocieerd met leven in een natuurlijk omgeving. In Nederland en wereldwijd zet de verstedelijking door. Die leidt tot een toenemende behoefte aan voedselvoorziening, wat weer ten koste gaat van natuurgebieden, die steeds kleiner worden.
Is het kommer en kwel met de leefbaarheid van onze steden? Moeten wij de stad zien als een betonnen woestenij of bestaat er zoiets als stedelijke natuur? Recent las ik het zeer lezenswaardige boek ‘Stadsjungle’ van de Britse historicus Ben Wilson, waarin hij een genuanceerd beeld schetst van de veronderstelde tegenstelling tussen stad en de natuur op het platteland. Sterker nog, hij legt aan de hand van historische voorbeelden uit dat stad en natuur vanaf de oudheid tot heden vaak innig met elkaar verstrengeld zijn geweest.
Ben Wilson toont overtuigend aan dat de biodiversiteit in stedelijke gebieden wereldwijd nu juist toeneemt en dat overheden, burgers en bedrijven steeds meer doordrongen raken van het belang van natuur in stedelijke omgevingen. Het is fascinerend om te lezen hoe vitaal stadsnatuur kan zijn en hoe in de loop van de geschiedenis tal van momenten of gebeurtenissen zijn aan te wijzen die daaraan hebben bijgedragen. Zo beschrijft hij hoe na de Tweede Wereldoorlog de ruïnes in gebombardeerde steden al snel overwoekerd raakten met uiteenlopende plantensoorten.
In Berlijn was het aanleiding om wilde, groene plaatsen in de stad te laten voortbestaan.
Ook in Nederland zien wij voorbeelden van een toenemende biodiversiteit: een slapende wolf in de achtertuin van een rijtjeswoning in Doetinchem, een nest jonge vosjes in het Vondelpark of zonnende zeehonden op de Maasvlakte.
De boodschap van Brian Wilson is hoopgevender dan menigeen zou denken. Om een duurzame en leefbare wereld te creëren, moeten steden en natuur inniger met elkaar worden verbonden. Steden waarin groene initiatieven leiden tot meer natuur zorgen nu eenmaal voor een duurzame toekomst.
Laten wij daar nou eens werk van maken?
Menno Jansen (57) is getrouwd met Marieke. Samen hebben zij drie volwassen kinderen. Menno studeerde politieke wetenschappen en rechten in Leiden. Eigenlijk wilde hij de journalistiek in, maar toch koos hij in 1993 voor de advocatuur. Inmiddels heeft hij vele ondernemers op weg geholpen in het doolhof van het recht. Zijn expertise strekt zich uit van het intellectuele eigendomsrecht tot ondernemingsrecht. Zijn credo: “Elk juridisch probleem is een puzzel, maar laat mij alsjeblieft de stukjes in elkaar passen!”
