Moederoren en straatschoffies

Moederoren en straatschoffies

Van Basten, Mandela, Springsteen, Obama, Cruijff. Allemaal mensen waar ik enorm van kan en kon genieten. Zijn het helden? Nee. Mijn helden wonen op een flinke steenworp afstand van mij, zijn 51 jaar getrouwd en we dragen dezelfde achternaam. Mijn ouders dus. Zij staan voor mij op een voetstuk wat verboden te betreden is voor anderen.

In mijn jeugd hadden we het zeker niet slecht, maar er waren ook tijden dat een dubbeltje wel goed werd bekeken voordat ze er afscheid van namen. Ik merkte daar niet veel van, mijn ouders hebben altijd geprobeerd mij en mijn zus een zorgeloze jeugd te geven. En met succes!

Mijn moeder werkte wel, maar vooral tijdens schooltijden. Eenmaal uit school stond daar dus een kopje thee klaar en een luisterend moederoor. Dat is pas thuiskomen! Elke woensdagmiddag samen naar de markt, stukje kaas kopen en koekkruimels. Als de dag van gister….

En met mijn vader mocht ik in de schoolvakantie mee naar zijn werk. Dat was fantastisch. Wat een alleskunner is mijn vader. Ik heb lange tijd gedacht dat hij écht alles kon. Een fantastische mix van verantwoordelijkheidsgevoel, beetje straatschoffie, praktische slimheid, lef en een vleugje brutaliteit, dat is mijn vader ten voeten uit en daar ben ik trots op.

Nu ze allebei wat ouder worden en daarmee ook wat fragieler, moet ik meer dan ooit aan ze denken. Gelukkig is die flinke steenworp goed te overbruggen en werkt de telefoon prima. Koesteren dus.

Het mag duidelijk zijn. Mijn HELDEN zijn mijn ouders. Met een hoofdletter H, een grote E, een vette L, een kapitale D, nog een grote E en een mega N.

Veel leesplezier, hele, hele mooie dagen en let op elkaar.

Martijn van Dalen
INTO business De Amstelland


Reacties

WhatsApp us!