Het leven is vallen en opstaan

Het leven is vallen en opstaan

Een kind dat net leert lopen, dat is het eerste beeld dat me te binnen schiet. Lang geleden begeleidde ik als ‘grote’ zus mijn broertje van 1 jaar oud in zijn eerste zelfstandige stapjes. 

Het grappige was dat ik kon zien en voelen dat hij voldoende sterk was in zijn benen en goed evenwichtsgevoel had. Het ging mis zodra ik zijn handje losliet. Dan schrok hij, vertrouwde zichzelf nog niet en liet zich pats boem op zijn billen zakken. Dat was interessant! Het potentieel was er, maar hoe dat te ontsluiten?

Een dun houten dienblad, bijna net zo groot als mijn broertje zelf, lag naast ons op tafel. Als ik die nou eens? Ik gaf hem de korte kant van het dienblad. Met beide knuistjes omklemde hij de rand stevig en liet het blad voor zich naar beneden hangen. Hij had houvast! Hij lachte erbij. En ja hoor, daar wandelde hij los door de kamer. Ik keek hem vrolijk aan, wat doe je dat goed! En nam toen het dienblad voorzichtig van hem over. Even een licht vertwijfelde blik, maar daarna stapte hij toch met lege handen verder over het beige-bruine jaren zeventig tapijt. Hij had zojuist zelf ontdekt dat hij meer kon dan hij even daarvoor durfde te geloven. Nieuwe stappen, letterlijk en figuurlijk!

Een mooie ervaring voor ons allebei. Dat je elkaar nodig hebt, dat je elkaar kunt helpen in het weer opstaan, in het betreden van onbekende paden. Maar ook dat iemand zelf moet ervaren, voelen, vertrouwen moet krijgen dat hij of zij een nieuwe stap kan zetten. Je kent vast wel die baas, vriendin, of collega van het type ‘supporter’. Ze staan langs de kant en roepen uit volle borst: ‘toe maar, je kunt het’! Belangrijk, maar volstrekt onvoldoende. Of ben jij het eigenwijze ‘selluf doen’ type, dat het hardnekkig alleen blijft proberen? Weigert hulp te vragen, omdat je de ander niet vertrouwt, of misschien wel niet durft? Of denkt dat anderen je dan niet meer goed vinden en je minder gaan waarderen? Mooi hoor die wilskracht, maar waarschijnlijk gaat het samen sneller en met een beter resultaat.

Terug naar die jaren zeventig huiskamer. De mooie les die ik daar leerde was creatief zijn in het houvast geven, ‘out of the box’ denken en kijken of het werkt. Maar ook dat je voor het weet zelf een overbodig houvast bent geworden. Op tijd die hand loslaten dus en er een dienblad voor in de plaats geven.

En die broer? Die heeft inmiddels hoge bergen in de Andes beklommen en de marathon van Rotterdam gelopen!

Jeanet van Antwerpen (1967) is economisch geograaf. Geboren in Middelharnis op het mooie eiland Goeree-Overflakkee. Als directeur van Schiphol Area Development Company (SADC), werkt zij via de ontwikkeling van state-of-the art business parks aan een sterkere regio. Sterk gemotiveerd om economische groei en het verbeteren van de leefkwaliteit hand in hand te laten gaan. Fervent reiziger, gepassioneerd duiker en (berg)wandelaar. Levensmotto: er valt altijd iets te ontdekken.

 


Reacties

WhatsApp us!