Ewoud van Winsen
De vorige editie heeft u mij op deze plek in dit prachtige magazine wellicht gemist. Dat zit namelijk zo. Ik had het druk. Heel druk. Met het oprichten van de wandelclub. Omdat mijn hart begin juni overduidelijk zei ‘Ho, tot hier en niet verder’, meldde ik mezelf aan als eerste lid.
Al gauw had ik een kompaan gevonden. U kent hem ongetwijfeld, hij is een originele BA-er (Bekende Alphenaar): Harold Simonis. Om het kort door de bocht te zeggen: hartpatiënt en kankerpatiënt vonden elkaar. Harold, organisator van huis uit, deinst niet terug voor een klusje en dus benoemde ik hem tot voorzitter, penningmeester én secretaris.
Zijn eerste daad was het aanmaken van een whatsappgroepje. Met daarbij natuurlijk uitnodigingen voor alle leden: hij en ik.
Harold en ik hadden weliswaar totaal verschillende energiebogen, maar wel allebei zeeën aan tijd. Voor de wandelclub dus. We kennen elkaar al heel lang. Van Kerstdinertjes bij de ex van voor zijn vorige ex, Oud- en Nieuw-feesten bij de ex van voor de ex van mijn vorige ex en andere sociale bezigheden. Dat gaat wel een jaartje of dertig terug, schat ik zo.
Geen boezemvrienden, wel al drie decennia goed op de hoogte van elkaars wel en wee. En dan is daar ineens die directe match, die klik, die gemeenschappelijke overlevingsdrang. We wandelden. We fietsten. En lulden. Over onbenulligheden, volop, over alledaagse zaken, over angsten, over leven, over dood.
We werden samen gek van die goedbedoelde en soms o zo irritante vragen naar onze situatie. Het cynisme en sarcasme droop er soms van af. Bij Harold onmiskenbaar ook het optimisme. Ik werd gaandeweg heel langzaam fitter tijdens mijn revalidatie. Hij langzaam zwakker door de bestraling en de naweeën daarvan. Het gezamenlijk wandelen werd minder. Het whappen ook. Toch stond hij daar gewoon, bij de crematie van mijn pa. De radioactieve straling gierde nog uit zijn poriën, maar hij stond er wel.
Ik zal de zomer van 2013 niet snel vergeten. En al helemaal niet de nazomer. De derde woensdag van het jaar. Jaarmarkt in Alphen dus, 12.33 uur. Bericht van Harold: "Topnieuws, tumor weg. We zijn erg blij. Biertje vanmiddag?" We zijn erg blij… Ik hoor het hem nog zeggen met die heerlijke schorre stem van 'm.
De wandelclub is weer opgeheven.
